เช้าวันหนึ่ง กับผู้ชายแปลกหน้า
อากาศชื้นเย็นสัมผัสร่างเกือบจะเปล่าเปลือยของฉัน
เช้าวันนี้ บรรยากาศรอบข้างดูจะสดชื่นไม่น้อย
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ
ผสมกับความชื้นจากหยาดน้ำฝนนอกหน้าต่าง
เพียงขยับกายนิดหน่อย
พันธนาการที่ห่อหุ้มเรือนร่างอย่างรวก ๆ ก็คลายออก
ฉันสะดุ้ง เพราะไม่ค่อยจะคุ้นเคยกับสภาพเช่นนี้นัก
ครั้นพอตื่นลืมตาจนเต็มตื่น
สมองที่เหมือนจะถูกกดไว้ส่วนหนึ่ง
ก็เริ่มทำงานจนเกือบจะเป็นปกติ
สายตาพลันสำรวจบริเวณ
ฉันนอนอยู่บนเตียงที่กระด้าง
ผ้าขาวสะอาดเหมือนเพิ่งผ่านการซักรีดปูทับที่นอนนั้น
โต๊ะกระจกสีเย็นตา
ประตูห้องน้ำเล็ก ๆ ที่คาดว่าจะเป็นห้องน้ำปิดสนิท
เสียงน้ำทำให้รู้ว่ามีผู้ที่อยู่ในนั้น
ฉันกวาดสายตาให้กว้างขึ้นกว่าเดิม
หน้าต่างบานใหญ่ถูกบดบังด้วยม่านโปร่งลูกไม้
สถานที่ไม่คุ้นตา
ความทรงจำเลือนลางเหลือเกิน
ฉันพยายามคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืนนี้
ก่อนรุ่งสาง
ความเจ็บปวดลอดเล็ดตรงท้องน้อยและต่ำลง
เมื่อคืน
คืนที่ร้าวราน และแสนทรมานที่สุดของฉัน
เสียงผู้คนมากมาย
ฉันยังจำความรู้สึกสุดท้ายก่อนจมดิ่งสู่ความมืดของสติได้ดี
ถึงแม้ตอนนี้ ความเจ็บนั้น ยังคงอยู่
เพียงแค่ความรู้สึกของฉันลดลงเหลือกึ่งนึงเท่านั้น
ฉันพยายามขยับกายให้ลุกนั่ง
แต่ร่างกายก็ไม่เอื้อตามใจคิด
เสียงน้ำเงียบลง
ลูกบิดถูกบิดให้คลาล็อค
ฉันรวบรวมแรงฮึดอีกครั้ง
มือไขว้คว้าสะเปะ สะปะ
"อ้าว...ตื่นแล้วเหรอ" เสียงแรกที่ได้ยินผ่านประตูห้องน้ำที่แง้มเล็กน้อย
มือของฉันสดุดกับอะไรบางอย่างข้างกาย
สายตาไวเท่าความคิด
ชายคนหนึ่งนอนอยู่ข้างกายของฉัน
เขาพันกายด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว
สีหน้า ซื่อ ใส งดงาม
ไม่น่าเชื่อเลยว่า คน ๆ นี้
จะเป็นคนเดียวกับคนที่ทำให้ฉัน เจ็บปวด ทรมาน
และจะต้องจดจำไปตลอดชีวิต
ฉันหลับตาลง อย่างอ่อนล้า
ประตูห้องน้ำเปิดออกจนสุด
หญิงสาวในชุดสีขาวสะอาด ก้าวพ้นประตูออกมา
"ได้ลูกชายค่ะ ยินดีด้วยนะคะ สมบูรณ์ แข็งแรงเชียวคะ ตัวเล็กไปนิด หนัก 2,700 กรัม นะคะ"
..... คิดอารายกันอยู่ เหอะ เหอะ เหอะ ..... เค้ารู้นะ ..... ตะเองงงงงง
